100 !

Τα εκατό χρόνια, ήταν η αρχή
εμπρός λαέ, στην πρώτη τη γραμμή.

Ένας αιώνας τώρα, με το ΚουΚουΕ
το κόμμα σου εργάτη, το κόμμα σου λαέ.

Μπροστάρηδες πάντα, οι κομμουνιστές
για Συμμαχία λαϊκή, για τις ανατροπές.

Το ΚΚΕ παλεύει, για τον σοσιαλισμό
σ΄όλο τον κόσμο, τον κομμουνισμό.

Με ελευθερία και ισότητα, σε κάθε του γωνιά
να καταστήσει νόμο, παντού την Ανθρωπιά!

Καλό …

Το διάβασα κάπου, μου άρεσε και το βάζω κι εδώ.

Τον καλό τον κυβερνήτη,
τον φυλάει ο λαός!

Κι όχι η αστυνομία
κι όλος ο στρατός!

Ναι ;

Πωλείται η Ελλάς

Πωλείται όλη η Ελλάς ,

η θάλασσα κι η γη της,

και τα … ασημικά της.

Έτσι αποφάσισαν προχτές

οι «μαυρο – ροζ» ταγοί της,

με νόμους που ψηφίζουνε

του τόπου

οι νεκροθάφτες.

Στεριές και θάλασσες,

λιμάνια, αεροδρόμια

και κάθε τι δικό μας,

λαέ, λησμόνησέ τα,

λαέ μου, κλάφτα !

* * *

Πωλείται όλη η Ελλάς

με το Μνημόνιο του Τσίπρα

μπαίνουν πια οι ταμπέλες,

για να αρπάξουν

καθετί οι «λύκοι»

και οι «βδέλλες».

Πωλείται όλη η Ελλάς

σε κάθε μεγιστάνα,

οι «μαστροποί» πολιτικοί

την ξεπουλάν

σαν πόρνη, σαν π@@@@να !

(Οίστρος, Faros)

Ποιητικές ζήλειες !

Λένε (ο λαός μας) ότι αν η ζήλεια ήταν …ψώρα, θα είχε κολλήσει όλ΄η χώρα !
Και, σε ό,τι με αφορά, … αλήθεια είναι !
Διαβάζοντας το τελευταίο άρθορ του Allu Fun Marx, σχετικό με το Ποιητικό Είδος της Ιαπωνικής Ποίησης με την «κωδική» ονομασία Χάι Κου, ζήλεψα τόσο πολύ, που αποφάσισα να τον μιμηθώ !
Προφανώς όχι με την ίδια επιτυχία, αλλά, εντάξει, μια προσπάθεια έκανα !
Να είστε … επιεικείς,  παρακαλώ.

1. Μια ιστορία
θα σας πω, που μοιάζει με
παραμυθάκι

2. Ήτανε λέει
μια φορά κι έναν καιρό
μα την αλήθεια

3. Μια χώρα ζεστή
ένας λαός κεφάτος
μα τον θεούλη

4. Ούτε μια βραδιά
δεν σκέφτονταν κανένας
να μείνει μέσα !

5. Γλέντι και χορός
μας ζήλευαν οι ξένοι
τραγούδι πρώτο

6. Πως γίνεται αυτό
σκάγαν΄απ΄το κακό τους
στο γέλιο πρώτοι

7. Βρίζαν με θυμό
δεν το χωρούσ΄ο νους τους
κάναν και … βουντού !

8. Ώσπου, φευ, μια
μέρα, βρήκανε λύση
τι να κάνουνε

9. Να σταματήσουν
τη χαρά, το γέλιο, να
τα κόψουν όλα

10. Μαζεύτηκαν οι
ξένοι, μα και «δικοί μας»
σαν εφιάλτες

11. Μια ιστορική
πήραν απόφαση και
έριξαν βόμβα

12. Που κάνει κρότο
όχι, ούτε που τραντάζει
μα χειρότερο

13. Κακό να φέρει
το γέλιο του να χάσει
όλος ο λαός

14. Έτσι, ΄να πρωί
τους είπαν μιαν αλήθεια
που δεν την ξέραν

15. Και, μάθαν όλοι
– έπεσε σαν κεραυνός –
«μαζί τα φάγαν» !!!

υ.γ.: συνεχίζεται (αν …)

Γιες μεν !

Τον πήραν
στο τηλέφωνο
μεσάνυχτα
και κάτι

κι ο Γιώργος
επετάχτηκε
σαν σούστα
απ’ το κρεβάτι

– Ποιος είναι,
ποιος με ξύπνησε,
ποιος βλάκας,
ποιος αγροίκος;

– Σκάσε, Γιώργη
και άκουσε,
εδώ ο Λευκός
ο Οίκος!..

Κι ο Γιώργος
εμαρμάρωσε
σαν στήλη,
σαν κολόνα

και στο «γιες μεν»
εκόλλησε
της γλώσσας του
η βελόνα!

υ.γ.1: Όπου Γιώργος βάλε Γιώργος (νο2), Αντώνης, Φώτης, Αλέξης κλπ.

υ.γ.2: Από τον αξέχαστο Οίστρο

ΠΩΛΕΙΤΑΙ !

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, κράτος όμορφο, χτισμένο πα΄στο κύμα
ΠΩΛΕΙΤΑΙ, λόγω χρέους, ολόκληρο ή σε τμήμα !

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, κράτος όνειρο, φιλέτο, μεγάλο τεφαρίκι
πασόκοι το βγάλαν στο «σφυρί», λες και σ΄αυτούς ανήκει !

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, κράτος ένδοξο, γνωστό μες τους αιώνες
λαμόγια το «σκοτώνουνε», γνωστοί απατεώνες !

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, ρε, το κράτος ΜΑΣ, εμπρός αντισταθείτε
Έλληνες, η ώρα έφτασε, εμπρός, ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ !

 

Δίλημμα !

Μεγάλο
έχω δίλημμα,
ειλικρινά
θα σκάσω,

με …σύνθετο
ή με απλό,
πέστε,
πώς να ονομάσω,

αυτούς
που μας αφήσανε
σιγά, σιγά
στον άσο;

Μεγάλο
έχω δίλημμα,
δεν ξέρω
συμπολίτες,

να τους βαφτίσω
έτσι …απλά
«κλέφτες»
και «λωποδύτες»

ή είναι προτιμότερο
το …σύνθετο
και πιο σωστό,
«αγιογδύτες»;

Λευτέρη, Χρόνια Πολλά !

Οι μοίρες που γεννήθηκαν

εσέ να συντροφεύουν

οι χάρτες που εγκρίθηκαν

τις μνήμες να κορφεύουν

Οι ώρες οι παντοτινές

που τη ζωή κρατάνε

δεν μπόρεσαν ποτές

εσένα να χτυπάνε

Οι ουρανοί με τ΄άστρα τους

οι ήλιοι, θα φανούνε

θ΄αφήσουνε τα κάστρα τους

για να ΄ρθουν να σε δούνε

Όλοι αυτοί, τζιέρι μας

ξανά θα μαζευτούνε

για σένανε Λευτέρη μας

Χρόνια Πολλά να πούνε !

Αφιέρωμα στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξανδρου

Ελάχιστος φόρος τιμής …

» Αναπάντεχα μας άφησες Αλέξη Γρηγορόπουλε
Μόλις είχαν αρχίσει να πνέουν στα μαλλιά σου
οι πρώτοι ζέφυροι της Νιότης
Και μόλις μαντεύονταν στα χείλη σου
το χνούδι που θα φιλούσαν τα κορίτσια.

Προφανώς και συ δεν λόξεψες στιγμή
απ΄τη γραμμή που σου ΄δειχνε η καρδιά σου
κι αρνήθηκες να πιστέψεις σ΄αυτό
που δεν πίστεψες ποτέ σου
Θα μπεις στ΄Αλφαβητάρια των παιδιών
για να σ΄έχουν στην σάκα τους μαζί τους.

Διαβάτη … Ξένε … Φίλε Αναγνώστη …
μην ρωτάς ποιος ήταν …
Ένα δαδί ήταν,
που κάηκε στα δεκαπέντε του χρόνια
Για να ξεσκίσει τα σκοτάδια
Ένα μικρό παιδί ήταν,
που αντί να περπατά στους δρόμους και να σφυρίζει
αντί ν΄ανασαίνει το σκοτάδι και να το λέει Ζωή
Σήκωσε το ντουφέκι των στίχων
κι άρχισε να πυροβολά την Τυραννία!

Αλέξη
στέρεψαν τα δάκρυα, χάθηκαν τα λόγια
Άφησες να σε πάρουν τόσο φρόνιμα
χωρίς να τους τρίξεις τα δόντια
χωρίς να σηκώσεις κραυγή

Την άφησες όλην για μας
να την προφέρουν τα δικά μας χείλη
Σε στίχους και τραγούδια
και να σε κάνουν μνημείο γραφτό
και προσκυνητάρι λαξετό – της καρδιάς μας
Όπου, να προσεύχονται
Ενός μονάχα είδους πιστοί,
Οι απλοί κι οι πικραμένοι «.

Τρίτη και δεκατρείς.

Τρίτη, αμάν, και δεκατρείς και γρουσουζιά μεγάλη,
κανένα νέο «μέτρο» τους θα μου ΄ρθει στο κεφάλι
ή κάνα βάρος πρόσθετο θα μου φορτώσουν πάλι!

Τρίτη, αμάν, και δεκατρείς δε βγαίνω απ΄το σπίτι,
μην συναντήσω υπουργό με φάτσα αγιογδύτη
άσχημο, κοντό και αίφνης με μια ελιά στη … μύτη!

Τρίτη, αμάν, και δεκατρείς σήμερα ξημερώνει
χάντρες πολλές και φυλακτά η μάνα μου … καρφώνει
στο φανελάκι μέσα μου, στο πέτο και στη ζώνη!

Να φύγουν τα «δαιμόνια» και το κακό το μάτι
να γλυτώσω απ΄το κακό, η μέρα να περάσει
και της … Τετάρτης το πρωί, γρήγορα πια να φθάσει
κι ό,τι κι αν είπαμε, παιδιά, άντε, ψωμί κι αλάτι!