Δεν χρειάζονται εμάς, ξεμπροστιάζονται μόνοι τους !

Μέσα στο γενικό χαμό και της προεκλογικής περιόδου, άρχισαν και οι «διαβουλεύσεις» για τις Συλλογικές Συμβάσεις, στο χώρο των ιδιωτικών υπαλλήλων.

Όποιος είδε χθες τιβές, θα είδε έναν απίθανο τύπο ονόματι Βασιλόπουλο (δεν ξέρω τι σχέση έχει με την γνωστή αλυσίδα), εκλεκτό κατά τα άλλα στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να δηλώνει στη ΝΕΤ πριν μπει στην αίθουσα της συναλλαγής:

«πάμε στη διαβούλευση προτείνοντας πάγωμα μισθών».

Εδωσε έτσι, έμπρακτη απόδειξη του τι σημαίνει «αναδιανομή εισοδημάτων», που παπαγαλίζει κάθε τόσο ο Τσίπρας και τα άλλα λαλίστατα στελέχη του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπόρεσε να καταλάβει ο καθένας πως βλέπουν οι Συριζαίοι, τους αγώνες των εργαζομένων, πως εννοούν την στρατηγική τους «μέσα στην ΕΕ».

Το ρεπορτάζ του «Σκάι», που, για ευνόητους λόγους, παρακολούθησε από κοντά την εξέλιξη, διαπίστωσε ότι ο Βασιλόπουλος και η παρέα του:

«συμφώνησαν να υπάρχει μηχανισμός ανάσχεσης της ανεξέλεγκτης μείωσης των μισθών»
και ότι
«οι εργαζόμενοι συζητούν θετικά μια λελογισμένη μείωση μισθών».

Η λεζάντα στο θέμα έγραφε: «10% μείωση μισθών ζητούν οι έμποροι, 15% μείωση ζητά η Κομισιόν».
Αρα ;
Νίκη !

Σ’ αυτήν την περίπτωση, ούτε καν η γνωστή βρεγμένη σανίδα δεν είναι αποτελεσματική!

Κεντρικός φορέας του οπορτουνισμού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο φορέας που μεταφέρει την ιδεολογία της αστικής τάξης στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να παίξει με καταλυτικό τρόπο το ρόλο του.

Ενα ρόλο που δεν περιορίζεται στο φρενάρισμα των οικονομικών διεκδικήσεων των εργαζομένων, αλλά έχει αποστολή να πείσει την εργατική τάξη ότι έχει κοινό συμφέρον με τους καπιταλιστές, ότι πρέπει να τα βρει μαζί τους – ειδικά στον καιρό της κρίσης, ότι τελικά το πρόβλημα δεν είναι αυτές καθαυτές οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αλλά η δημοκρατική τους διαχείριση, έτσι που όπως έμπρακτα έδειξε ο συνδικαλιστής τους, να θεωρείται νίκη για τους εργάτες, όταν αντί να τους σφάξουν με τον μπαλτά, οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν βαμβάκι.

Το γεγονός ότι μια τέτοιου τύπου παρέμβαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των συμβάσεων καταγράφεται σε μια στιγμή που στο εργατικό κίνημα κρίνεται το αν θα γίνει ένα άλμα μπροστά ή θα υπάρξει παράδοση άνευ όρων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναδεικνύει σε ζήτημα πρώτης γραμμής την ένταση της πάλης με τον οπορτουνισμό, ακριβώς έτσι όπως πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε «πέμπτη φάλαγγα».

Η μάχη που έχει μπροστά η εργατική τάξη δεν αφορά μόνο στους συσχετισμούς μέσα στη Βουλή, αλλά κύρια στους συσχετισμούς μέσα στο κίνημα, ώστε να είναι ισχυρότερη η ταξική θέση για την επόμενη μέρα. Απ’ αυτή τη σκοπιά η και εκλογική συντριβή του οπορτουνισμού είναι ενίσχυση του ταξικού πόλου στη μάχη με τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την πολιτική τους εξουσία. Οι εκλογές στη συγκεκριμένη φάση της καπιταλιστικής κρίσης βοηθούν στο να αναδειχθεί ακόμα πιο καθαρά το ποιος με ποιον. Οταν οι οπορτουνιστές καθαρά πια αξιώνουν να υποταχτεί το εργατικό κίνημα στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, κι εδώ, όπως στη Γαλλία, για τους εργάτες,

η συσπείρωση στη γραμμή του ΚΚΕ για την ανατροπή είναι μονόδρομος.