Το Σύνδρομο της καρέκλας!

Αυτό είναι το κύριο χαραχτηριστικό γνώρισμα κάθε οπορτουνιστικού χώρου, κυρίως δε όταν τους δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσουν οικονομική και πολιτική εξουσία.

Κάποια στιγμή, η Επιστήμη, η λεγόμενη πολιτική ψυχολογία, θα ενσωματώσει ολόκληρα κεφάλαια σχετικά, όχι μόνο στην έρευνα αλλά και στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου.

Πολύ χαραχτηριστικά παραδείγματα, που θα μπορούσε να αναφέρει η παραπάνω … βιβλιογραφία, ο Δραγασάκης, η Δαμανάκη, ένα σωρό άλλοι.

Και, όταν φαίνεται, ότι θα τη χάσουν την καρέκλα, εξεγείρονται, οι ενέργειές τους δείχνουν μεγάλη σπασμωδικότητα, οι αποφάσεις τους και πρόχειρες είναι, αλλά και δεν φέρνουν πάντα τα προσδωκούμενα αποτελέσματα.

Άλλο αποτέλεσμα είχε π.χ. το παράδειγμα του Κύρκου ή του Φαράκου, άλλο του παράδειγμα του Λαφαζάνη ή του Στρατούλη.

Έτσι, το Σύνδρομο της καρέκλας, «χτύπησε» για τα καλά λίγα χρόνια πριν, πολιτικούς του οπορτουνιστικού ΣΥΡΙΖΑ (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, κλπ.) με μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, όμως υπήρξαν και πολύ αρνητικά αποτέσματα για άλλους (αν και τελικά όλοι τους θα έχουν την … τύχη του … Θεοδωράκη).

Οι «11» τώρα, μόλις είδαν ότι χάσαν το παιχνίδι της καρέκλας στον ΣΥΡΙΖΑ, χάνουν άλλα προνόμοια, μάλιστα από έναν … ουρανοκατέβατο πολιτικό … κομήτη, θεώρησαν σκόπιμο να δείξουν πόσο προσφιλής πρακτική είναι για όλους αυτούς στο χώρο της … ανανεωτικής αριστεράς (τρομάρα τους) η διάσπαση. Την έχουν στο … αίμα τους, στο … DNA τους!