Τέσσερα συμπεράσματα

α) Το αστικό κράτος και οι θεσμοί του αποτελούν τους θεματοφύλακες των συμφερόντων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων καθώς θωρακίζουν με κάθε τρόπο την εξουσία της αστικής τάξης.

β) Μία κυβερνητική αλλαγή δεν φθάνει για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων και του λαού, αντίθετα κυβερνητικές εναλλαγές βλέπουμε, αλλά η θέση των εργαζομένων θα επιδεινώνεται με δείκτη τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν για να ικανοποιεί τις ανάγκες του.

γ) Οι θυσίες του λαού στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου δεν έχουν ημερομηνία λήξης.

δ) Η όποια διαφορά στο μείγμα της ασκούμενης πολιτικής δεν αναιρεί το ταξικό πρόσημο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, απλά αλλάζει το μέσον και τον τρόπο που ο λαός χάνει τα δικαιώματά του.

 

 

Σύντομο μάθημα πολιτικής οικονομίας, με την μέθοδο των ερωτοαπαντήσεων.

Τι είναι ο λεγόμενος «κρατικός προϋπολογισμός», που κατατίθεται και ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων ;

– Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια που κάνει το πολιτικό προσωπικό της αστικής κυβερνώσας τάξης, να μοιράσει, να διανείμει, τον παραγόμενο «κοινωνικό πλούτο».

Τι είναι ο «κοινωνικός πλούτος» ;

– Είναι ο πλούτος που παράγεται από την εργασία της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.

Πως ακριβώς αντλείται από τις Υπηρεσίες του κράτους αυτός ο πλούτος ;

– Κυρίως (τα τελευταία χρόνια) μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων. Ή και από τα λεγόμενα χαράτσια, ή πιο … επιστημονικά και … ελληνικά μέσω των taxis.
(τα προηγούμενα χρόνια, αυτό γινόταν και από κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες τελευταία όλο και περισσότερες, περνάνε στα χέρια των ιδιωτών και έτσι, λιγοστεύουν τα έσοδα του κράτους από αυτήν την … πηγή !)

Πως γίνεται αυτή η … μοιρασιά του «κοινωνικού πλούτου»;

– Στον λεγόμενο «κρατικό προϋπολογισμό», στο κεφάλαιο «δαπάνες», καταχωρούνται σε διάφορους κωδικούς, που παραπέμπουν κυρίως σε Υπουργεία, διάφορα ποσά !
(επί παραδείγματι, κάποια ποσά πηγαίνουν σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, άλλα σε συντάξεις, άλλα σε δαπάνες στην υγεία, στην παιδεία, στις ένοπλες δυνάμεις, κλπ.)

Χρειάζεται το αστικό κράτος να παίρνει δάνεια για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις ;

– Η απάντηση, με ελάχιστο προσεκτικό διάβασμα των παραπάνω, προφανώς και είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ.

Τότε γιατί παίρνει όλα αυτά τα χρόνια δάνεια ;

– Για να τα δίνει σε συγκεκριμένους ιδιώτες, που διαπλέκονται με αυτό (μέσω του πολιτικού προσωπικού), στην ουσία στον ίδιο τον εαυτό του, ώστε να μπορεί να δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης (όπως λέει το ίδιο), ώστε να ανακυκλώνεται, να αναπαράγεται, να αυγατίζει αυτό που λέμε κεφάλαιο. Και, … φτου κι από την αρχή!

Και, αφού είναι έτσι, γιατί το κράτος δεν δίνει λεφτά από τον «κοινωνικό πλούτο» που παράγεται, ώστε να μην εμπλέκεται σε δάνεια με τόκους και πανωτόκια με τα γνωστά αποτελέσματα (κρίση χρέους π.χ.).

– Περιγράψαμε παραπάνω, ότι ο πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους σε κάθε περίπτωση. Είναι δύσκολο το λοιπόν (ή … ήταν τουλάχιστον) να παρακρατείται αυτός ο πλούτος, να μην δίνεται σε αυτούς που τον παράγουν και να μοιράζεται σε λίγους και εκλεκτούς. Φυσικά και μέρος του «κοινωνικού πλούτου» πηγαίνει σε αυτούς τους λίγους, αλλά όχι όλος ! Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα γινόταν … επανάσταση !

Δηλαδή, το αστικό κράτος, το πολιτικό προσωπικό του, για να μην δυσαρεστήσει τον λαό, έπαιρνε δάνεια από εδώ κι από εκεί και τα έδινε σε λίγους ;
Μα, με αυτόν τον … τρόπο, σίγουρα η χώρα θα χρεοκοπούσε !

– Εμ, έτσι δεν έγινε τελικά ;

Για αυτό τελικά είχαμε την κρίση χρέους ;

– Όχι ! Η κρίση χρέους, είναι ένας τεχνικός όρος, ένας χρηματικός όρος, ένας πολιτικός (και παραπλανητικός, θα έλεγα) όρος, ώστε να πειστεί ο λαός, να συνεισφέρει πολύ περισσότερα για τα δάνεια αυτών που εμείς λέμε κεφαλαιοκράτες.

Μας λες ότι και την ανάπτυξη και την κρίση, τελικά την χρηματοδοτεί ο εργαζόμενος λαός ;

– Απολύτως !

Εάν είναι έτσι, γιατί ο λαός το ανέχεται αυτό ;

– Μα, γιατί, τον έχουν πείσει με τα μέσα που διαθέτουν, με τον φόβο και τις απειλές, με την κινδυνολογία και τη λαμογιά, αλλά και το ρουσφέτι, ότι έτσι πρέπει να γίνεται.

Σημείωση 1η: Αναγκαίο είναι να τονιστεί, ότι το μεγάλο κεφάλαιο (βιομηχανικό, τραπεζικό, εφοπλιστικό) δεν συνεισφέρει στο κράτος, το παραμικρό !

Σημείωση 2η: Δηλαδή, τα ποσά που πηγαίνουν στους μισθούς και τις συντάξεις, στην υγεία κλπ., το κράτος τα μαζεύει από τους εργαζόμενους και όχι από κανένα … δέντρο !

Σημείωση 3η: Να τονιστεί εδώ, ότι και οι μισθοί που δίνονται στους εργαζόμενους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, πάλι από τον ιδρώτα των εργατών μαζεύονται. Από διάφορους «έξυπνους» φόρους, όπως είναι η διαφήμιση, την οποία την πληρώνει ο καταναλωτής, αλλά δεν το … καταλαβαίνει !
Ή (κυρίως αυτό) από την υπεραξία που παράγεται και που την καρπώνεται εξ ολοκλήρου ο ιδιώτης. Από αυτήν δε, δίνει … μπόνους στους εργαζόμενούς του, όσο μισθό θέλει και σε αυτό βρίσκει απόλυτο σύμμαχο φυσικά, το αστικό κράτος.

 

Πάει κι αυτή η μάχη …

Συμπεράσματα … τηλεγραφικά :

1. Η επαναπροσέγγιση, η επανασυσπείρωση στο ΚΚΕ, που παρατηρήθηκε στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του Α΄γύρου, επιβεβαιώθηκε και στον Β΄γύρο, έστω και σε μικρότερο βαθμό. Οι αιτίες πολλές, μια από αυτές ότι ένας κόσμος δεν μπόρεσε να μετακινηθεί για δεύτερη φορά μέσα σε τόσο λίγες μέρες.

2. Μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, φαίνεται ότι παρασύρεται από … τηλεπερσόνες παντός τύπου !

3. Ο νεοφασισμός κι ο νεοναζισμός παγιώνεται, σηκώνει κεφάλι, ξανά στη χώρα μας, όπως έγινε και την περίοδο 1967 – 1973.

4. Συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς,  η φθορά των «παραδοσιακών» αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), μαζί με … νεότευκτα όπως οι ΑΝΕΛ, καθώς και ορισμένων «αριστερών» όπως η ΔΗΜΑΡ.

5. Στις συμπληγάδες της … «κυβερνώσας αριστεράς», συνθλίφτηκαν όλα τα οπορτουνιστικά σχήματα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.) που … έκλειναν το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ.

6. Φαίνεται ότι η επιλογή τμήματος της άρχουσας τάξης της χώρας μας αλλά και ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων … δώθε και κείθε του Ατλαντικού, να στηρίξουν και να στηριχτούν στον ΣΥΡΙΖΑ, δικαιώνεται.

7. Ο κόσμος μπούχτισε τους πολιτικούς και αναζητά πλέον και στην Ελλάδα … Μπέπε Γκρίλο (δες ΠΟΤΑΜΙ) !

Είναι σίγουρο, ότι τις επόμενες μέρες, πρέπει να γίνει μια καλή προσπάθεια να ερμηνεύσουμε τις επιλογές του κόσμου, αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακύλα όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Άλλωστε, τα επόμενα μέτρα έρχονται …

Και, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε !

Μια μάχη (ΜΟΝΟ) ήταν αυτή !

Δημοκρατικός … φερετζές !

Αυτή η διττή τακτική των κομμάτων του «αστικού τόξου», είτε να επιδεικνύουν «δημοκρατικούς» φερετζέδες κατά του φασισμού, είτε να «σαλιαρίζουν» με τους φασίστες στο όνομα του… Βολταίρου (σ.σ.: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»), είναι οι δυο όψεις του νομίσματος της ίδιας υποκρισίας:

Της υποκρισίας που :

1) «ξεχνά» ότι αυτό το κράτος είναι, το αστικό, που ως κράτος των μονοπωλίων γεννά, τρέφει και εκτρέφει το ναζισμό, το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία,

2) «ξεχνά» ότι «διαθέτουμε» πρώην υπουργούς και νυν κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους κομμάτων του (αστικού) «δημοκρατικού τόξου» που συνάδελφοί τους από το ίδιο κόμμα για να τους υπερασπιστούν αναφέρουν ότι δεν υπήρξαν ναζιστές αλλά «μόνο» (!) χουντικοί,

3) «ξεχνά» ότι είναι αυτό το κράτος, το αστικό, που κάνει τον Βολταίρο… με τα κρεμμυδάκια, όταν πρόκειται για το δικαίωμα να μιλούν και να δρουν εναντίον του οι απεργοί, οι διαδηλωτές και φυσικά εκείνοι που, πραγματικά, το αμφισβητούν εκ βάθρων.

(από σημερινό άρθρο στον «Ρ», του Ν. Μπογιόπουλου)