Εάν και ενδεχομένως!

Σχετικά με το (δήθεν) Δημοψήφισμα που θα κάνει η «Βόρεια Μακεδονία» για την Συμφωνία.

Άρθρο 2, παράγραφος 4, υποπαράγραφος β. ανθυποπαράγραφος (ii):

(ii) θα γνωστοποιήσει στο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το Δεύτερο Μέρος πρόσκληση ένταξης.
Η εν λόγω υποστήριξη εκ μέρους του Πρώτου Μέρους τελεί υπό τους όρους, πρώτον, της έκβασης δημοψηφίσματος συνάδουσας με την παρούσα Συμφωνία, εάν το Δεύτερο Μέρος αποφασίσει διεξαγωγή δημοψηφίσματος και, δεύτερον, της ολοκλήρωσης των συνταγματικών τροποποιήσεων, που προβλέπονται στην παρούσα Συμφωνία.
Με τη λήψη της γνωστοποίησης από το Δεύτερο Μέρος αναφορικά με την ολοκλήρωση όλων των εσωτερικών νομικών διαδικασιών του για τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας, περιλαμβανομένου ενδεχόμενου εθνικού δημοψηφίσματος με έκβαση συνάδουσα με την παρούσα Συμφωνία και με την ολοκλήρωση των τροποποιήσεων στο Σύνταγμα του Δεύτερου Μέρους, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει το Πρωτόκολλο για την ένταξη του Δεύτερου Μέρους στο ΝΑΤΟ.
Η εν λόγω κυρωτική διαδικασία θα ολοκληρωθεί μαζί με τη διαδικασία κύρωσης της παρούσας Συμφωνίας.

Προσέξετε τώρα αγαπητοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ.

1ον: Το δημοψήφισμα (εάν και ενδεχομένως) ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό. Μπορεί μια χαρά η «Βόρεια Μακεδονία» να μην το κάνει!

2ον: Οι συνταγματικές τροποποιήσεις, πρόκειται να γίνουν με έναν Νόμο και ένα Άρθρο (αυτοί θα το κάνουν, δεν είναι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ), πολύ σύντομα!

3ον: Προσέξτε την παγίδα της Συμφωνίας.
Την τελευταία, τελευταία φράση.
Η Βουλή των Ελλήνων, θα ψηφίσει ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ και για την ένταξη της «Βόρειας Μακεδονίας¨στο ΝΑΤΟ, καθώς ΚΑΙ την κύρωση της Συμφωνίας!
Με απλά λόγια δηλαδή, ούτε ο Καμμένος, αλλά ούτε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (νέο) θα μπορέσουν να ψηφίσουν κατά, γιατί θα τους τραβήξει το αφτί το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι, όπως φυσικά και οι της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Για αυτό και το θέατρο της πρότασης δυσπιστίας!
Για να μπορούν να πουν ότι «προσπαθήσαμε να ρίξουμε την κυβέρνηση, δεν το καταφέραμε, τώρα τι να κάνουμε, υποχρεούμαστε να την ψηφίσουμε την Συμφωνία» – άλλωστε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μια ζωή είναι με την … Δύση, τώρα τελευταία προσχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ!

Καταλάβατε τώρα αγαπητοί αναγνώστες γιατί έφυγε το ΚΚΕ από τη Βουλή;
Τους τα είπε πρώτα, όπως έπρεπε και τους άφησε στην … παράστασή τους!

 

Ο γίγαντας με τα γυάλινα πόδια

Δειλά δειλά κάνουν την εμφάνισή τους δημοσιεύματα, τα οποία αμφισβητούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, την μέχρι σήμερα αποδεχόμενη παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.

Κυρίως, αυτή η κυριαρχία, είχε επιβληθεί εξ αιτίας της ισχυρής οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης που έβλεπε ο κόσμος όλος να έχουν οι ΗΠΑ.

Η οικονομική ισχύς, καθιερώθηκε (θα λέγαμε) κυρίως από το 1933, όταν και έγινε αποδεκτή η σύνδεση της παγκόσμιας οικονομίας με το αμερικάνικο νόμισμα, το δολάριο.
Σίγουρα δε, μετά το τέλος του Β΄Π.Π., με τη δημιουργία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το γνωστό μας ΔΝΤ κ.ά., το δολάριο – άρα και η αμερικάνικη οικονομία – έγινε το υπ΄αριθμόν ένα … σήμα κατατεθέν.

Η στρατιωτική ισχύς, επιβλήθηκε μέσω της πρώτης δημιουργίας και χρήσης  της πυρηνικής βόμβας (Ναγκασάκι, Χιροσίμα), την στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου.
Οι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους δρόμους του πετρελαίου – ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών του κόσμου φέρνει και την κυριαρχία.

Όμως …
Όμως, επειδή σ΄αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν παραμένει ίδιο, όλα τα παραπάνω, όσον αφορά τις ΗΠΑ, αλλά και όλες τις άλλες χώρες που έχουν συνδέσει την ύπαρξή τους με αυτές, έχουμε μια σειρά γεγονότων, που δείχνουν ότι η επόμενη κρίση μπορεί να είναι καταστροφική για τις ΗΠΑ – και όχι μόνον.

Ας δούμε μερικά μόνο στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση.

α. Με μόλις το 2% του πληθυσμού των ΗΠΑ να ασχολείται με τον πρωτογενή τομέα της διατροφικής αλυσίδας, μια σχετική κρίση θα φέρει στη χώρα ανείπωτη πείνα – και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή, αν τουλάχιστον είναι αληθινά τα στοιχεία που δηλώνουν ότι μόλις για λίγες μέρες έχουν αποθέματα τα καταστήματα πώλησης τροφίμων.

β. Η αμερικάνικη οικονομία βλέπει ως … Χολυγουντιανό εφιάλτη την περίπτωση να στραφεί ο κόσμος στου Κινέζικο Γουάν – εκδοχή καθόλου απίθανη, μάλιστα πολλοί οικονομολόγοι διεθνούς κύρους την βλέπουν να «έρχεται» με … χίλια.

γ. Η αμερικάνικη κοινωνία, με έξαρση την δεκαετία του 1990, το ΄χει ρίξει στα … αντικαταθλιπτικά. Η κρίση, μπορεί να μην άγγιξε τα μεγάλα αμερικάνικα μονοπώλια, αλλά τον απλό κόσμο όχι μόνο τον … άγγιξε, αλλά και τον … πλάκωσε.

δ. Να μην μιλήσουμε και για τα … ήθη που βιώνει ο αμερικάνικος λαός. Με κρούσματα δολοφονιών φοιτητών και μαθητών από … «πυροβολημένους», ή και αφροαμερικάνων από την αστυνομία, να είναι σε … ημερήσια διάταξη, ζητήματα προστυχιάς ή και ναρκωτικών, απλά επιβεβαιώνουν την απόλυτη παρακμή. Τα … Σόδομα και τα … Γόμμορα είναι … παρονυχίδες.

ε. Να έρθουμε τώρα και σε ένα θέμα ιδιαίτερο και κρίσημο, που ίσως αποτελέσει την θρυαλλίδα της καταστροφής του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου. Η κυριαρχία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, όπως ήδη προείπαμε, στηρίχτηκε στην απόλυτα μιλιταριστική εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος. Εδώ ψάχναμε για τον κάθε καινούργιο Πρόεδρο των ΗΠΑ, να δούμε ποιον πόλεμο θα ξεκινήσει.
Κάθε … Πρόεδρος και … δυο τρεις πόλεμοι.
Ε, με το σκεπτικό ότι αυτό το … μονοπώλιο, αυτήν την αμερικάνικη … βάση στήριξης, σήμερα που η Ρωσσία του Πούτιν, αλλά και η σύμμαχός της Κίνα τα αμφισβητούν έμπρακατα  – δες Συρία σήμερα, αύριο Αφγανιστάν ή και Ιράκ – ίσως είμαστε τελικά μπροστά στην οριστική κρίση του συστήματος με απρόβλεπτες συνέπειες – για το ίδιο το σύστημα.

Τελικά, μήπως, οι ΗΠΑ και γενικά η Δύση δεν είναι παρά ένας γίγαντας με γυάλινα πόδια, που ήδη άρχισαν να τρίζουν;

 

Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό,
Ήταν μια χώρα (σαν την Ελλάδα καλή ώρα), η οποία είχε προβλήματα.
Προβλήματα οικονομικά, χρέους, πολιτισμικά, πολιτιστικά, ανθρωπιάς, προβλήματα από διάφορα ζώα (π.χ. παπαγάλων κλπ.), μπερδέματα με την αλήθεια και το ψέμα και άλλα πολλά !

Οι άνθωποι, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, υπέφεραν πολύ, όμως δεν ήξεραν πως να ξεφύγουν από αυτό.
Έτσι, κατά καιρούς, έβγαζαν μια Αντιπροσωπεία τους (κάτι σαν τη δική μας την κυβέρνηση, ένα πράγμα) και της ανέθεταν να επιλύσει τα προβλήματα.
Όμως, οι Αντιπροσωπείες, αντί να λύνουν προβλήματα, δημιουργούσαν καινούργια και πιο δύσκολα.
Και ως δικαιολογία της αποτυχίας τους, έφερναν το μεγάλο χρέος της χώρας, που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και βάζαν τον λαό σε συνεχείς θυσίες.

Ώσπου …
Ώσπου μια μέρα, ένας νεαρός κάτοικος, ανακοίνωσε στον λαό, ότι βρήκε τη λύση !
Και η λύση αυτή, ήταν η ΔΙΑΓΡΑΦΗ του χρέους !
– Θα διαγράψουμε, είπε, το χρέος, έτσι αυτομάτως θα λυθούν τα προβλήματά μας.

(Βέβαια, αυτή η δραγραφή του χρέους, στην πορεία έγινε «διαγραφή του επονείδηστου χρέους» – δεν ξέρω τι θα πει αυτό -, μετά «διαπραγμάτευση του χρέους», κατόπιν «επιμήκυνση», «κούρεμα», κλπ.)

Ο κόσμος τον πίστεψε, πίστεψε τα λόγια του (ωραία ήταν, διανθισμένα με επαναστατικά «κατάλοιπα» ενός ένδοξου παρελθόντος και είχαν και … καλλιγραφήματα), και τον έκανε Αρχηγό !

Και, πριν αλέκτωρ …

Ο εκπρόσωπός του (ένας κάποιος Γιάνης, ας πούμε) για το χρέος στο εξωτερικό, σε ένα κάτι σαν περιοδικό, σαν εφημερίδα (πως είναι π.χ. μια κάποια ιστοσελίδα με όνομα financial times ή κάπως έτσι), ξεφούρνισε την αλήθεια.

– Καμμιά διαγραφή, κανένα κούρεμα, τίποτα από τα … επαναστατικά του Αρχηγού, εμείς (είπε) απλά θέλουμε να αντικαταστήσουμε το χρέος (τα δανεικά δηλαδή) με άλλο … χρέος που δεν θα ονομάζεται … χρέος, ούτε … δάνεια, αλλά θα το λέμε … «αέναα ομόλογα» !

(πως λέμε δηλαδή, αέναες … μακακίες, έ, ένα τέτοιο πράγμα)

Σημ.: αέναος = αεί+νάω(ρέω) = που δεν παύει ποτέ να ρέει, να τρέχει δηλαδή ασταμάτητος, αδιάκοπος !

υ.γ. 1: Κρίμα τη χώρα … Να «φάει» τέτοια παραμύθα !
υ.γ. 2: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή πράγματα, είναι εντελώς «συμπτωματική» !

Η αλήθεια των αριθμών

Σύμφωνα με το Προσχέδιο του Προϋπολογισμού του 2014 που δημοσιεύτηκε, τα Έσοδα και οι Δαπάνες του Πρωτογενή τομέα, του έτους 2013 και του έτους 2014  (που αφορούν τον εργαζόμενο Ελληνικό λαό) σε δισεκατομμύρια ευρώ, είναι τα παρακάτω :

-2013 —2014– ΔΑΠΑΝΕΣ

18,543 – 18,410 για μισθούς και συντάξεις
15,935 – 13,271 για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη
6,622 – 5,428 για λειτουργικές δαπάνες και επιχορηγήσεις
3,526 – 3,718 για αποδόσεις προς τρίτους
0,100 – 1,120 αποτελεί το αποθεματικό του κρατικού ταμείου
0,140 – 0,070 είναι η προμήθεια εκταμίευσης δανείων του EFSF

44,866 – 42,017 δις ευρώ, είναι τα ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΕΞΟΔΑ του Κράτους, για το 2013 και 2014 αντιστοίχως.

Τα αντίστοιχα ΕΣΟΔΑ του Κράτους, είναι :

19,172 – 21,335 από τους άμεσους φόρους
24,628 – 24,529 από έμμεσους φόρους
0,236 – 0,163 απολήψεις από ΕΕ
2,270 – 2,701 από τα λεγόμενα ΜΗ φορολογικά έσοδα

46,306 – 48,728 δις ευρώ, αντιστοίχως,  είναι τα  ΣΥΝΟΛΙΚΑ  ΕΣΟΔΑ !

Τι συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από την ανάγνωση των παραπάνω Πινάκων ;

1. Αθροιστικά, για τα έτη 2013 και 2014, οι ΔΑΠΑΝΕΣ για Μισθούς, Συντάξεις, Ασφάλιση και Περίθαλψη, θα ξοδευτούν ή θα απαιτηθούν (18,543+18,410+15,935+13,271) 66,159 δισεκατομμύρια ευρώ !

2. Αντίστοιχα, αθροιστικά, για τα έτη 2013 και 2014, τα ΕΣΟΔΑ από Άμεσους και Έμμεσους Φόρους (δηλαδή τα λεφτά που δίνουν ΚΥΡΙΩΣ & ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ οι εργαζόμενοι), το Κράτος θα μαζέψει (19,172+21,335+24,628+24,529) 89,664 δισεκατομμύρια ευρώ !

3. Με μια απλή αριθμητική πράξη (για όποιον δεν κατάλαβε, μιλάω για την … αφαίρεση), καταλαβαίνει ο καθένας μας, ότι το Ελληνικό Κράτος (μάλλον, η κυβέρνηση), έχει ΚΕΡΔΗ 23,505 δισεκατομμύρια ευρώ (89,664-66,159) !

ΔΗΛΑΔΗ ;

ΔΗΛΑΔΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ,

ΕΧΕΙ ΚΕΡΔΗ ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ

ΕΙΚΟΣΙΤΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟ

ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ !

(23.505.000.000 ευρώ)

Ας σταματήσουν το λοιπόν να μας κοροϊδεύουν …

Και εμείς (όσοι από μας) ας σταματήσουμε να τρώμε κουτόχορτο …

Σημείωση: Για τα ΠΑΝΩ από 19 δις ευρώ (19,294 δις ευρώ) που δαπανώνται για τις παράξενες «λειτουργικές δαπάνες και επιχορηγήσεις» ή τις «αποδόσεις προς τρίτους, που ΜΟΝΟ αυτά τα λεφτά ΘΑ ΕΦΤΑΝΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΑΝ για να πληρώνονται οι ΜΙΣΘΟΙ και οι ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ας μη μιλήσουμε …

Προσχολική εκπαίδευση

Έχοντας υπόψη :

1. Το γεγονός ότι αυτές τις μέρες αρχίζει μεγάλη συζήτηση για τα θέματα της Παιδείας.

2. Τις προτάσεις της επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (Ιούνης 2006).

3. Τις Βασικές Θέσεις για την Παιδεία του ΚΚΕ (Νοέμβρης 2007).

4. Τις προσωπικές μου εμπειρίες και απόψεις, που εδράζονται στην πεποίθησή μου ότι, για την ανέγερση σωστού οικοδομήματος χρειάζονται γερές, στέρες βάσεις.

Προτείνω :

Την θεσμοθέτηση (ίδρυση) ενός Συστήματος Ενιαίας Προσχολικής Αγωγής (ΣΕΠΑ), που να έχει τα παρακάτω χαραχτηριστικά γνωρίσματα :

– Να έχει υποχρεωτική 3χρονη διάρκεια,  δηλαδή, να πηγαίνουν παιδιά 4, 5 και 6 χρονών.

– Το ΣΕΠΑ να είναι αποκλειστικά δημόσιο, που να ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας.

– Να έχει ενιαίο, πανελλαδικό, αναλυτικό πρόγραμμα διαπαιδαγώγησης, αγωγής, κάλυψης των αναγκών της νηπιακής ηλικίας.

– Το θεματικό παιγχνίδι, η εκμάθηση κανόνων ζωής, η ελεύθερη έκφραση και δράση των παιδιών, οι σχέσεις, η ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης και άλλα παρεμφερεί, πρέπει να είναι τα κύρια και αποκλειστικά «μαθήματα» που θα «διδάσκονται» στο ΣΕΠΑ.

– Επειδή οι στόχοι που βάζει το ΣΕΠΑ είναι πολύ υψηλοί (π.χ. διαμόρφωση του χαραχτήρα και ανάπτυξη κάθε ικανότητας των νηπίων), η λειτουργία τους θα πρέπει να είναι ολοήμερη.

– Η ανάπτυξη σε όλη τη χώρα, κατάλληλων Κέντρων – με τις κατάλληλες υποδομές σίτισης, ξεκούρασης, υγιεινής, με ειδικές αίθουσες θεματικών παιγχνιδιών, με ελεύθερους χώρους κατάλληλους για παιγχνίδι και εκμάθησης της φυσικής ζωής,  κλπ. – με την πλήρη φροντίδα του Υπουργείου Παιδείας, θα βοηθήσει να ικανοποιηθούν οι βασικοί στόχοι της υλοποίησης αυτής της πρότασης.

– Η ολόπλευρη επίτευξη των στόχων (π.χ. να ετοιμαστούν τα νήπια, τα παιδιά, για την ένταξή τους στην Βασική Βαθμίδα του Δωδεκάχρονου Σχολείου, όπου θα δεχτούν τη μάθηση, τη γνώση) του ΣΕΠΑ, θα πραγαμτοποιηθεί, εφόσον στελεχωθούν τα Κέντρα, με το κατάλληλο προσωπικό (νηπιαγωγούς, άλλους σχετικούς λειτουργούς, μάγειρα, νοσηλευτή, καθαρίστρια κλπ.).

– Φυσικά, για να έχουμε το ποθητό αποτέλεσμα, θα πρέπει με την επέκταση των Κέντρων του ΣΕΠΑ, σταδιακά να μειώνονται οι λεγόμενοι Παιδικοί Σταθμοί και τα Νηπιαγωγεία, μέχρι την οριστική κατάργησή τους.

Η αύξηση των Μισθών

Αγαπητοί Φίλοι, Σύντροφοι και Λοιποί,

Σήμερα, αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα οικονομικό θέμα, γνωρίζοντας τον κίνδυνο να σας απαγοητεύσω, να πλήξετε, ακόμη και να βάλω την υπομονή σας σε σκληρή δοκιμασία.
Οι γνώσεις μου και οι εμπειρίες μου στις οικονομικές αναλύσεις είναι μικρές.
Όμως, θα το επιχειρήσω. Και κρίνετέ με με επιείκεια, σας παρακαλώ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τότε, που οι άνθρωποι φρόντιζαν, ο καθένας τον εαυτό του. Που έψαχναν μόνο τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους.
Ανάλογα λοιπόν με τις ικανότητες που είχαν ή τις «παροχές» της μητέρας – φύσης, μπόρεσαν οι άνθρωποι να ζήσουν και να πολλαπλασιαστούν.
Λίγο αργότερα, «ανακάλυψαν» τις ανταλλαγές των παραγόμενων από αυτούς αγαθών.
Έτσι, ο κτηνοτρόφος που παρήγαγε γάλα, κρέας, μαλλί, αυγά κλπ., κρατούσε αυτά που χρειαζόταν ο ίδιος και οι δικοί του και το περίσσευμα το αντάλλασσε με προϊόντα που παρήγαγε ένας αγρότης π.χ. χορταρικά, φρούτα, σιτηρά κλπ.
Στη συνέχεια, αυτοί οι δύο (ο κτηνοτρόφος και ο αγρότης), αντάλλαζαν τα αγαθά τους με έναν τεχνίτη που στο εργαστήριό του έφτιαχνε προϊόντα από ξύλο, σίδηρο, χρυσό κλπ.
Αργότερα εμφανίστηκαν και άλλα επαγγέλματα (θα τα λέγαμε σήμερα), όπως ερευνητές των καιρικών φαινομένων, μάγοι – γιατροί, δημιουργοί υφασμάτων και σκευών, κ.ά.
Σιγά σιγά διευρύνθηκαν τόσο πολύ οι ανταλλαγές των αγαθών, που χρειάστηκε να θεσπιστούν κανόνες γι΄αυτές,  π.χ.  ένα αρνί να ισοδυναμεί με ένα σακί φασόλια ή 10 αυγά με μια προσπάθεια ίασης κάποιας αρρώστειας της εποχής. Μια ξύλινη ή σιδερένια κατασκευή να ισοδυναμεί με ένα κομματάκι χρυσού ή μια … λιτανεία βροχής. «Θα σου φέρω νερό απ΄το γειτονικό ποτάμι στα χώματά σου, όμως θα μου δίνεις φρούτα για ένα διάστημα τεσσάρων φεγγαριών».
Πάμπολλα παρόμοια περιστατικά θα μπορούσε κανείς να καταγράψει, να παραθέσει.
Όλη αυτή η διαδικασία ώθησε τον άνθρωπο να ανακαλύψει τον κανόνα του «ισοδύναμου».
Μια σταθερή αξία, ένα μόνιμο προϊόν, με βάση το οποίο θα λογάριαζαν και όλα τα υπόλοιπα.
Περνάει η σκέψη από το μυαλό μου ότι το πρώτο «ισοδύναμο» καθιερώθηκε πρώτον απ΄αυτόν που το εμπνεύστηκε, δεύτερον επιλέχτηκε απ΄αυτά που παρήγαγε ή διέθετε ο ίδιος και τρίτον είχε ίδια χαραχτηριστικά και σταθερές ιδιότητες ανεξάρτητα της ποσότητας. Κάπως έτσι φτάσαμε στα μεταλλικά, ή τους πολύτιμους λίθους, ισοδύναμα.
Η ανακάλυψη των μονάδων π.χ. βάρους, μήκους, χώρων κλπ. βοήθησε στην καλύτερη περιγραφή και αποτελεσματικότητα του ισοδύναμου ανταλλαγών.
Οι αρχαιολογικές σκαπάνες ανέσυραν από τα βάθη της ιστορίας μεταλλικά (διαφόρων ειδών μετάλλου) ισοδύναμα, που ονομάστηκαν νομίσματα. Πραγματικά, δεν γνωρίζω την πραγματική ονομασία που έδωσαν οι πρώτοι … νομισματοκόποι !
Σίγουρα όμως, οι επόμενοι, τα ονομάσαν χρήμα !
Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν ανακαλύφθηκαν αρχαία νομίσματα χάρτινα ! Όλα ήταν μεταλλικά. Φυσικά, όλα αποσύρθηκαν αργά ή γρήγορα. Μόνο ένα έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο, ο χρυσός. Και τούτο, γιατί εκτός των άλλων χαραχτηριστικών (ίδιο ανεξάρτητα ποσότητας, εύκολο στη μεταφορά, υψηλή αξία) διαθέτει και την παντελή απουσία αλλοίωσής του στη διάρκεια του χρόνου.

Μέχρι τώρα, περιγράφτηκε η διαδικασία ανταλλαγής προϊόντων με βάση την δεδομένη προϋπόθεση προσωπικής ιδιοχτησίας των μέσων παραγωγής (π.χ. γη, φυσικός πλούτος, γνώσεις).
Με την πάροδο του χρόνου, τον συνεχή πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου είδους, την μείωση έως και εξαφάνιση φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών κλπ., εμφανίστηκε το φαινόμενο πολλοί άνθρωποι να μην διαθέτουν πλέον δικά τους μέσα. Αντικειμενικά λοιπόν, προέκυψε η ανάγκη να αναζητείται η συνδρομή αυτών που τα διέθεταν, ώστε να επιβιώνουν οι ίδιοι μα και οι οικογένειές τους, προσφέροντας πλέον ένα καινούργιο αγαθό ή προϊόν, την εργασία τους, ή τον ίδιο τον εαυτό τους.

Παρενθετικά να πούμε, επειδή βρισκόμαστε πάλι στην αρχή αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, ότι οι ιδιοχτήτες των μέσων παραγωγής (πως τα απόκτησαν είναι μια ακόμα θλιβερή ιστορία, μιλάμε για βία, πολέμους, εφαρμογή της αρχής του δίκου του ισχυρότερου κλπ.) βρέθηκαν στην ανάγκη να χρειάζονται την συμμετοχή στη διαδικασία παραγωγής των προϊόντων και άλλων ανθρώπων, πέραν της οικογένειάς τους. (εδώ να διευκρινήσουμε ότι όταν μιλάμε για οικογένεια εκείνων των χρόνων, μιλάμε μάλλον για … φυλή). Στις περιπτώσεις δε, που οι ιδιοχτήτες δεν εύρισκαν πρόθυμους ανθρώπους να τους εντάξουν στη δούλεψή τους, το έκαναν αυτό ακόμα και με τη βία. Με αιχμαλώτους, με αδύναμους π.χ. γυναίκες, παιδιά, με απειλές, με εκβιασμούς. Η ιστορία, βρίθει από πολέμους για εγκατάσταση φυλών ή ομάδων ή λαών σε εδάφη πλούσια σε αγαθά.

Όμως, πλατιάσαμε, ας επανέλθουμε.
Σ΄αυτό ακριβώς το σημείο, της εθελοντικής ή ακόμα και με τη βία εργασίας ή προσωπικής προσφοράς, προέκυψε, η ανάγκη ενός νέου ανταλλάξιμου προϊόντος, η ανταμοιβή της. Στα πρώτα χρόνια φυσικά, η ανταμοιβή αυτή ήταν στοιχειώδης. Ένα κατάλλυμα, λίγη τροφή και νερό, ίσως μια υποτυπώδης προστασία.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο προλεταριάτο !
Σκάβοι, οδαλίσκες, εργάτες που δούλευαν ασταμάτητα.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκαν και οι πρώτοι καπιταλιστές !
Εκμεταλλευτές, φονιάδες, βιαστές του νου και του σώματος.
Και, ως ήτο φυσικόν, και οι πρώτοι οπορτουνιστές και ρεφορμιστές !
Άνθρωποι των αφεντικών, ρουφιάνοι, απογοητευμένοι, συμβιβασμένοι, άβουλοι, άνθρωποι του «σφάξε με αγά μου, ν΄αγιάσω», ή άνθρωποι του «πέσε πίτα, να σε φάω» στην καλύτερη περίπτωση.

Βέβαια, επειδή στην πορεία της ενδυνάμωσης του ανθρώπινου είδους, μας προέκυψε και η απληστία – άλλο βασικό ανθρώπινο χαραχτηριστικό -, ο Θεός ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί κάτι υπεράνω της γης, αντίκρυσε έκπληκτος τον έναν ιδιοχτήτη μέσων παραγωγής να επιτίθεται με μανία στον άλλον, απλά και μόνο για να διπλασιάσει το βιος του. Και ως αχόρτογος ων, λες και το αίμα που έρρεε να τον … αφιόνιζε, να επιτίθεται και σε άλλον και σε άλλον … ασταμάτητα, ακούραστα, λες και ήθελε να μείνει … μόνος του πάνω στη γη !
Η «διαδικασία» αυτή έφερε δύο τραγικά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα. Από τη μία, να μικρύνει δραματικά ο αριθμός των ιδιοχτητών και από την άλλη να υπερμεγενθυθεί ο αριθμός των … «προλεταρίων».
Προέκυψε έτσι, η ανάγκη, για τον ιδιοχτήτη, να έχει πάρα πολλούς ανθρώπους στη δούλεψή του, με συνέπεια ο έλεγχός τους να μοιάζει αδύνατος. Συγχρόνως, οι εργάτες (καθώς και οι άλλοι) μέσα στη μαζικοποίησή τους είδαν ότι μπορούν να προβάλλουν αιτήματα (σ΄αυτό συνέβαλλαν και οι πρώτοι εργάτες που συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους π.χ. Σπάρτακος).
Έπειτα από σειρά επαναστάσεων, εξεγέρσεων, λουτρών αίματος κλπ., αναγκάστηκαν οι ιδιοχτήτες των μέσων παραγωγής να υποχωρήσουν και να κάνουν δεκτά τα πρώτα  αιτήματα των εργατών.
Καλύτερα καταλλύματα, περισσότερη τροφή, καθαρό νερό, ρούχα, περισσότερος σεβασμός στις γυναίκες και τα παιδιά των εργατών.
Όλα αυτά, φυσικά, πολύ πίσω από την πραγματική αποτίμηση και ανταμοιβή της εργασίας (θα μπορούσε να πει κανείς ότι ούτε και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει αυτό).
Σιγά σιγά και για πρακτικούς λόγους («υποχρέωση» του ιδιοχτήτη – αφεντικού προσφορών καταλλυμάτων, τροφίμων, άλλων υπηρεσιών προς τους εργάτες) αποφασίστηκε – ειλικρινά δν γνωρίζω πότε ακριβώς και από ποιους, ας με συγχωρέσετε – και θεσπίστηκε η χορήγηση χρηματικού ισοδύναμου της προσφερόμενης εργασίας.
Με αυτό, οι εργάτες (σιγά σιγά είχε ήδη αρχίσει και η εξάλλειψη των σκάβων κλπ.) κάλυπταν τις βασικές ανάγκες επιβίωσης (όχι πάντα).
Αργότερα, εκτός από την κάλυψη των βασικών αναγκών (στέγη, τροφή, νερό, ένδυση), ένα μικρό μέρος του ισοδύναμου της προσφερόμενης εργασίας (μάλλον τότε περίπου πρέπει να «εφευρέθηκε» η έννοια του μισθού – και η λέξη, φυσικά) πήγαινε και αλλού π.χ. για διασκέδαση, υπηρεσίες π.χ. υγείας κλπ.
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν «χαρίστηκε», αλλά καταχτήθηκε μέσα από αιματηρούς αγώνες.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί, ότι η χορήγηση του χρηματικού ισοδύναμου της εργασίας, ήταν στην απόλυτη ευχέρεια, διάθεση και θέληση του ιδιοχτήτη – αφεντικού π.χ. κάποιος ιδιοχτήτης το έδινε με βάση τις ώρες εργασίας, άλλος με βάση την ποιότητα ή τον όγκο του αποτελέσματος της δουλειάς του εργάτη, ή και με την ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος. Επίσης διέφερε από τόπο σε τόπο κλπ.

Τώρα, να μου επιτραπεί, με τον κίνδυνο ήδη να έχω κουράσει τον αναγνώστη μου, να παραθέσω ένα παράδειγμα ως εισαγωγή για το τελευταίο τμήμα αυτού του, ας μου επιτραπεί να το ονομάσω έτσι, πονήματος. Στην περίπτωση δε που είμαι άστοχος σ΄αυτό, παρακαλώ να με συγχωρήσετε.
Παίρνω ως υπόθεση εργασίας, μα και ως δεδομένο, τα εξής:
Βρισκόμαστε σε μια παλαιά εποχή, σ΄ένα φανταστικό τόπο, όπου συναντούμε έναν από τους ιδιοχτήτες μέσων παραγωγής, τον Σλημ (αυθαίρετο όνομα). Ο Σλημ λοιπόν, διαθέτει ένα κτήμα 10.000 σημερινών στρεμμάτων, στο οποίο υπάρχουν 100.000 ελαιόδεντρα  ποτιστικά. Κάθε χρόνο (εμείς εδώ θα αναφερθούμε σε έναν) παράγονται 1.000.000 κιλά ελιές, που απ΄αυτές στο ελαιοτριβείο που διαθέτει παράγονται 10.000 τενεκέδες λάδι, που τους πουλάει προς 100 Μες (αυθαίρετο χρηματικό ισοδύναμο). Άρα, ο ιδιοχτήτης «μας», βγάζει  1.000.000 Μες τον χρόνο, από την εκμετάλλευση του κτήματός του.
Αν ο Σλημ δούλευε μόνος του το κτήμα, δεδομένου ότι το κόστος παραγωγής είναι μηδενικό – οι ελιές θέλουν μόνο νερό και αυτό υπάρχει άφθονο στο κτήμα, η δε μετατροπή της ελιάς σε λάδι γίνεται χειροκίνητα – θα έβγαζε κέρδος 1.000.000 Μες το χρόνο. Φυσικά, ένας άνθρωπος μόνος του, είναι αδύνατον να φέρει σε πέρας, ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως αυτό που ήδη περιγράφτηκε.
Έτσι και ο Σλημ λοιπόν, αναγκάσθηκε να σκεφτεί καλά, να ρωτήσει και αλλού και στο τέλος να αποφασίσει να ζητήσει και από άλλους ανθρώπους να τον βοηθήσουν στην παραγωγή του λαδιού.
Η τελική του απόφαση ήταν να προσλάβει 200 εργάτες που να δουλεύουν στο κτήμα του όλο τον χρόνο και 1.000 εργάτες μόνο για το μάζεμα του καρπού και την μεταφορά του στο ελαιοτριβείο. Το χρηματικό ισοδύναμο για την εργασία τους (σήμερα θα λέγαμε: ο μισθός) ήταν 500 Μες το χρόνο για τους «μόνιμους» και 100 Μες για τους «έκτακτους». Δηλαδή, 200 Χ 500 = 100.000 Μες για τους πρώτους και 1.000 Χ 100 = 100.000 Μες για τους δεύτερους, συνολικό λοιπόν εργατικό κόστος 200.000 Μες και άρα τελικό κέρδος για τον Σλημ 800.000 Μες ή το 80% των συνολικών εσόδων.
Οι «μόνιμοι» εργάτες του Σλήμ, κερδίζουν 100.000 Μες ή το 10% των συνολικών εσόδων, το ίδιο και οι «έκτακτοι», ενώ ο κάθε ένας «μόνιμος» εργάτης κερδίζει μόλις το 0,05% και ο «έκτακτος» το … 0,01% !
Έχω την γνώμη ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται το πόσο άδικο σχεδόν βάρβαρο είναι το παραπάνω περιγραφόμενο σύστημα: εργασία – παραγωγή – κέρδος – απόδοση. Ο ένας (ιδιοχτήτης) παίρνει το 80% του κέρδους, ο άλλος (εργάτης) το 0,05% ή το 0,01% !
Εδώ να σημειώσουμε ακόμα και το τι ακριβώς προσφέρει ο ένας και τι ο άλλος ! Θα είναι υπερβολή να καταθέσω την άποψη ότι ο μεν ιδιοχτήτης … κοιτάει, ο δε εργάτης χύνει τον ιδρώτα του ποτάμι;

Παρόμοια κτήματα με του Σλημ (με διάφορα βέβαια παραγόμενα προϊόντα), δίπλα του ή λίγο παραπέρα ή … αρκετά παραπέρα, βρίσκουμε αρκετά, σε μια περιοχή όπου ζούν πάνω από 10.000 μικρές οικογένειες (η περιγραφή, φυσικά, αυθαίρετη ή εργασίας).
Λίγοι σχετικά οι ιδιοχτήτες, μπόρεσαν και «τα βρήκαν», να δίνουν στους εργάτες τα ίδια χρηματικά ισοδύναμα (τους ίδιους δηλαδή μισθούς ανά μονάδα χρόνου εργασίας), να έχουν σταθερές τιμές στα παραγόμενα προϊόντα σε μια εκ των προτέρων καθορισμένη ισοδυναμία μεταξύ των διαφορετικών παραγόμενων αγαθών.
Έτσι, ο Σλημ, πουλούσε άνετα το προϊόν του και όλα ήταν μια χαρά. Οι εργάτες ευχαριστημένοι και ο κάθε Σλημ μάζευε και συσσώρευε τα κέρδη του.
Παρένθεση: Ίσως τότε πέρασε και η σκέψη της ίδρυσης μιας Τράπεζας, που να φυλάει τα κέρδη.
Ξαφνικά, ο Σλημ «μας», κάτι έπαθε !
Σαν να τον τσίμπησε … μύγα, ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να αυξήσει την τιμή του λαδιού του από 100 Μες τον τενεκέ σε 120 Μες !
Δηλαδή, κατά 20% !
Το παίρνουν μυρωδιά και οι άλλοι ιδιοχτήτες γύρω του και εν χορώ αρχίζουν τις αυξήσεις, 10% ο ένας, 20% ο άλλος, 30% ο τρίτος, κ.ο.κ.  !
Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι επακολούθησε !
Αναταραχή, φωνές, φασαρίες, ένας χαμός !
Οι ιδιοχτήτες να χαμογελούν κρυφά, ικανοποιημένοι για τις επιλογές τους, προσδοκώντας σε μεγαλύτερα κέρδη, οι εργάτες όμως είναι αγανακτισμένοι γιατί  βλέπουν να χάνουν τη γη κάτω απ΄τα πόδια τους.
Οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλλες, τα δανεικά ο ένας απ΄τον άλλον σε ημερήσια διάταξη, εξαέρωση κάθε χρηματικού αποθέματος, αδειάζουν οι τσέπες και τελικά …
Τελικά, δραματική μείωση αγοράς μη αναγκαίων προϊόντων, άρνηση εξόφλησης αγορών, λιγότερες αγορές των βασικών αγαθών.
Ποιο τελικό αποτέλεσμα ;
Κάποιος ιδιοχτήτης, λίγο παραπέρα απ΄ τον Σλημ, παρατάει το κτήμα του και διώχνει όλους τους εργάτες !
Ενώ, κι άλλοι σκέφτονται το ίδιο !
Πανικός !
Μαζεύονται δυο δυο, τρεις τρεις, ή και περισσότεροι, ψάχνοντας ματαίως μια λύση.
Που να την βρουν όμως !
Δεν υπάρχει !
Δεν περνάει απ΄το μυαλό τους !
Ένα μυαλό που έμαθε μόνο να σκέφτεται το κέρδος, το κέρδος, το κέρδος !

Αγαπητοί Φίλοι,
Μέχρις εδώ γνωρίζω την ιστορία που σας διηγήθηκα.
Δεν ξέρω τι έγινε παρακάτω.
Φαντάζομαι όμως :
Ή καμιά βίαιη καταστολή των εργατικών αντιδράσεων, ή κανένας πόλεμος ώστε και οι ιδιοχτήτες να λιγοστεύσουν και οι εργάτες να βάλουν τα κεφάλια «μέσα», ή καμιά ομάδα ιδιοχτητών από άλλη μακρινή περιοχή να πήγε και να τους «αγόρασε» ή να τους «έσωσε».
Υπάρχει και μια άλλη βέβαια λύση, που μπορεί να δόθηκε.
Έγινε αύξηση των χρηματικών ισοδυνάμων (αύξηση μισθού θα λέγαμε σήμερα) προς τους εργάτες σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό π.χ. 15%  – σίγουρα πάντως κάτω από τα προσδοκόμενα κέρδη.
Και όλα καλά !
Λύθηκε το πρόβλημα ! Προς το παρόν, τουλάχιστον !

Μέχρι να δοθεί η οριστική λύση.
Να περάσει από το μυαλό των εργατών (όλων των εργατών) η σκέψη να πάρουν τα κτήματα και τα άλλα μέσα παραγωγής στα χέρια τους !
Προφανώς δεν έγινε κάτι τέτοιο, δυστυχώς !
Γιατί αν γινόταν, σήμερα ο κόσμος θα ήταν αλλιώτικος, πιο δίκαιος, πιο καλός, πιο ειρηνικός, πιο ανθρώπινος !

Δεν γνωρίζω αν κάποιος από τους αναγνώστες του μπλογκ μου είχε την σπάνια υπομονή να διαβάσει μέχρι τέλους τούτο το μάλλον ακαλώπιστο άρθρο, όποιος όμως πραγμάτωσε αυτόν τον άθλο – γιατί περί άθλου ασφαλώς θα πρόκειται – τον παρακαλώ θερμά να καταθέσει τις απόψεις και τις σκέψεις που του γεννήθηκαν, με θάρρος και σιγουριά ότι θα βρουν την απόλυτη αποδοχή μου, ακόμα κι αν διαφωνήσω μ΄αυτές.