Και, όταν λέμε, ΣΥΡΙΖΑ, εννοούμε τον … όλον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση, υπουργούς, τον ίδιο των πρωθυπουργό, τα στελέχη του, καθώς και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του.
Διαβάστε το παρακάτω σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Στις 5 Δεκέμβρη 2016 συνεδρίασε το Eurogroup.
Οι αποφάσεις του, όπως θυμόμαστε όλοι, πανηγυρίστηκαν έξαλλα από την κυβέρνηση. Ας δούμε, λοιπόν, τι έλεγαν εκείνες οι αποφάσεις:
«Το Eurogroup σημειώνει πως η συμφωνία σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα για την επίτευξη του συμφωνημένου δημοσιονομικού στόχου για το 2018 (πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ), καθώς και μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας σε όρους κόστους, συμπεριλαμβανομένων περαιτέρω ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων για την αγορά εργασίας (…)».
Και αμέσως παρακάτω: «To Εurogroup υπενθύμισε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ που θα επιτευχθεί το 2018 πρέπει να διατηρηθεί σε μεσοπρόθεσμο διάστημα».
Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί, έχει συναποφασίσει, έχει συνυπογράψει και έχει πανηγυρίσει (!) την πολιτική των πλεονασμάτων 3,5% και για μετά το 2018 – και μάλιστα για «μακροπρόθεσμο διάστημα».
Την πολιτική, δηλαδή, της λιτότητας, των μέτρων διαρκούς λεηλασίας του λαού και των Μνημονίων, όπως κι αν αυτή μεταβαπτιστεί.
Και τώρα που έρχεται η στιγμή για την εφαρμογή της πολιτικής της, τι κάνει;
Έρχεται στο εσωτερικό και παίζει επικοινωνιακό παιχνίδι.
Ότι τάχα «αντιστέκεται».
Ότι «διαπραγματεύεται ηρωικά».
Πουλάει «κολοκοτρωνέικη» δήθεν «αντίσταση».
Η οποία, μετά και την απαραίτητη κινδυνολογία για να μειωθούν οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, καταλήγει εκεί που κατέληγαν τα ανάλογα τερτίπια και των προηγούμενων «σωτήρων»: Στους… «έντιμους συμβιβασμούς».
Γνωστό το παραμύθι.
Αλλά παρότι γνωστό και επαναλαμβανόμενο, αυτό δεν το κάνει λιγότερο κουραστικό και αχρείο.