Πολιτισμός

Παίρνοντας αφορμή σημερινή (στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη») δημοσίευση (στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου) της Ελένης Γερασιμίδου «Για τον Πολιτισμό», και με την οποία δημοσίευση συμφωνώ απόλυτα όσον αφορά την ουσία της, ας πούμε δυο λογάκια παραπάνω.

Είναι φανερό ότι ο Πολιτισμός, η Τέχνη, είναι ένα πεδίο απόλυτα προνομιακό για το Κόμμα, για τους κομμουνιστές, με τόση φανερή υπεροχή, που αυτό ήδη φαίνεται και στα αποτελέσματα εκλογικών διαδικασιών σε διάφορα Σωματεία που δραστηριοποιούνται στο χώρο.

Ποιητές σαν τον Ρίτσο, ηθοποιοί σαν τον Κατράκη, τραγουδιστές σαν την Δημητριάδη, συνθέτες σαν τον αξέχαστο Μάνο Λοΐζο και δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα – δεν αναφέρω κορυφαία ονόματα σε άλλες μορφές Τέχνης, όπως ο Τσαρούχης, για να μην πλατιάσω – έχουν αφήσει παρακαταθήκη τέτοια, κληρονομιά τέτοια, που σημερινοί ισάξιοι συνεχιστές τους, π.χ. σαν τον Καζάκο, θα μπορούσαν να κάνουν αισθητή την διαφορά ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους άλλους!

Διάφορα πολιτιστικά δρώμενα που βλέπουμε κυρίως τον τελευταίο καιρό σε διάφορες εκδηλώσει του Κόμματος όπως π.χ. κατά την προβολή του Μεγάλου Αγώνα του ΔΣΕ ή σε Συγκεντρώσεις με ομιλητή τον σ. Δ. Κουτσούμπα, το μεγάλο Πολιτιστικό Γεγονός των Φεστιβάλ της ΚΝΕ, δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες που έχουμε να παρέμβουμε δραστικά και με επιτυχία στην Πολιτική Ζωή του τόπου μας, μέσω του Πολιτισμού.

Αρκεί βέβαια, αυτές οι Παρεμβάσεις, οι Πολιτιστικές Παρεμβάσεις, να πάρουν τη μορφή πολιτιστικής χιονοστιβάδας, ακολουθώντας πολιτική πολυμέρειας – να ξεφύγουμε όπως λέει και η συν. Ελένη Γερασιμίδου από την εμμονή μας μόνο σε έργα του Μπ. Μπρεχτ -, ακόμα να δούμε το πως θα δημιουργήσουμε επαγγελματικά σχήματα που θα περιδιαβαίνουν όλη την Ελλάδα.

Μουσικά σχήματα, θεατρικές Σκηνές, έχουμε ως Κόμμα τόσο πολύ και σπουδαίο «υλικό», που σίγουρα η αντιπαράθεσή μας με την λεγόμενη τέχνη του Συστήματος, θα ήταν συντριπτικά υπέρ μας!