Τριάδα Αδιαίρετη !

Για να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση, να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες της κρίσης, για να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, η ανασφάλεια, οι κίνδυνοι πολεμικής εμπλοκής, για να μιλήσουμε στην τελική για λαϊκή ευημερία, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο κόσμος της εργασίας πρέπει να παλέψει για τα παρακάτω :

1. Το «πέρασμα» των βασικών μέσων παραγωγής, των μονοπωλίων, των μεγάλων επιχειρήσεων, από τα χέρια μιας χούφτας ιδιοκτητών – παράσιτων, από τα χέρια της όποιας κυβέρνησης – μαριονέτας της αστικής τάξης, στα χέρια των φυσικών ιδιοκτητών του παραγόμενου πλούτου, δηλαδή στα χέρια της εργατικής τάξης.

2. Φυσικά, τα παραπάνω, για να γίνουν, πρέπει να αλλάξει χέρια πρώτα και κύρια η οικονομική και πολιτική εξουσία της χώρας. Λαϊκοί Θεσμοί, από άκρου σε άκρο της χώρας, πρέπει να αντικαταστήσουν τους θεσμούς του αστικού κράτους.

3. Προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι η αποχώρηση, η αποδέσμευση της χώρας από όλους τους ιμπεριαλισιτκούς σχηματισμούς που «ανήκει» σήμερα, όπως είναι το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., κλπ.

Βασικοί όροι, βασικές προϋποθέσεις, μίνιμουμ Πρόγραμμα, ελάχιστη συμβολή για την πολυσυζητημένη Ενότητα, όπως θέλει ας ονομάσει κανείς τα παραπάνω.

Αρκεί να καταλάβει το εξής:

Και οι τρείς παραπάνω Προτάσεις, με όποια σειρά κι αν τις διαβάσει, αποτελούν αυτό που λένε και οι Χριστιανοί – μέρες που είναι -, Τριάδα Αδιαίρετη και Ομοούσια !

Τριάδα, που θα φέρει επιτέλους, την Βασιλεία του Ανθρώπου στην Γη !

 

Ο κόσμος μας ανήκει …

Στους άστεγους, σ’ αυτούς που πεινούν, στους απόκληρους, σ’ αυτούς που τα έχασαν όλα, σ’ αυτούς που νομίζουν πως όλα χάθηκαν, στους ανήμπορους, στους πονεμένους, σ’ αυτούς που έδιωξε η πατρίδα, σε όσους  διώχτηκαν από άλλη πατρίδα, στους «εξόριστους» μέσα στη δική τους πατρίδα, στους μοναχικούς, στους μόνους, σ’ αυτούς που λύγισαν, σε όσους δεν συμβιβάζονται, σε όσους αρνούνται να προσαρμοστούν, σε όσους αντιστέκονται,   σ’ αυτούς που δεν ξεπουλάνε την αξιοπρέπειά τους για λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης, σε όσους παλεύουν να σηκωθούν, σε όσους ακόμα ονειρεύονται, σε όσους ανατριχιάζουν μπροστά στην εικόνα ενός παιδιού που κλαίει, σ’ αυτούς που ποτέ δεν ξέχασαν, σε όσους το ταξικό μίσος κοχλάζει σαν λάβα στις φλέβες τους, στους αποφασισμένους να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους…

«…Ότι κι αν κάνουν θα νικήσουμε -ο κόσμος μας ανήκει./ Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί του σπιτιού μας…»
(Τ. Λειβαδίτης)