Πολύς λόγος (ντόρος θα έλεγα) γίνεται τώρα τελευταία (κυρίως με αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ) για την ελευθερία (το πρώτο … «ε» μικρό) !
Για τους κάθε λογής κονδυλοφόρους, αναλυτές, δημοσιολόγους ή και πολιτικούς που (με όλη τη σημασία της φράσης) είναι έμμισθοι υπάλληλοι της ελληνικής και ξένης πλουτοκρατίας, ελευθερία σημαίνει:
Ατομική ελευθερία: Δεν είναι (όπως θα έλεγε κανείς) η δυνατότητα να είναι κάποιος κτήμα του εαυτού του (δηλ. να μην είναι δούλος), αλλά να μπορεί να συκοφαντεί ασύστολα όσους θεωρεί αντιπάλους των αφεντικών του.
Κοινωνική ελευθερία: Δεν είναι (όπως θα έλεγε κανείς) η δυνατότητα να δρα κοινωνικά χωρίς εξαναγκασμούς, αλλά να χρησιμοποιεί τα μέσα των αφεντικών του για να περιορίζει τις ελευθερίες κοινωνικών ομάδων που δεν συμφωνούν μαζί του.
Πολιτική ελευθερία: Δεν είναι (όπως θα έλεγε κανείς) η δυνατότητα να συμμετέχει κάποιος ελεύθερα στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά να μπορεί να μην αφήνει τη δράση όσων αγωνίζονται ενάντια στους εκμεταλλευτές.
Πνευματική ελευθερία: Δεν είναι (όπως θα έλεγε κανείς) η ελευθερία της σκέψης, να μην υπάρχουν προλήψεις και προκαταλήψεις, αλλά η παραπληροφόρηση, η βρώμικη προπαγάνδα, η προώθηση των προτύπων των αφεντικών.
Ηθική ελευθερία: Δεν είναι (όπως θα έλεγε κανείς) οι ανώτερες ιδέες και αξίες, η απελευθέρωση από τα πάθη, τα συμπλέγματα και τις αδυναμίες, αλλά ο φιλοτομαρισμός, ο ξεπεσμός, η προστυχιά (κάθε είδους), ο θεός του χρήματος.
Για να είμαστε ξεκάθαροι :
– Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πριν το «αλλά», αγωνίζονται οι Κομμουνιστές !
– Για την (δήθεν) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μετά το «αλλά», πασχίζουν και κόπτονται οι κάθε λογής υπηρέτες της πλουτοκρατίας – αστοί, μικροαστοί, μπουρζουάδες, εργατική αριστοκρατία, φιλελεύθεροι και οπορτουνιστές !