Όταν είμασταν εμείς παιδιά, θυμάμαι, τέτοια μέρα, γέμιζε ο ουρανός χαρταετούς!
Χαρταετούς κάθε είδους, μεγέθους και χρώματος !
Και λεφτά να μην είχαμε (που δεν είχαμε, βέβαια), βρίσκαμε τρόπους με λιτά μέσα να φτιάχνει ο καθένας μας τον δικό του χαρταετό.
Έστω και μικρό, μια σταλιά !
Κι αυτό γιατί ονειρεύμασταν …
Ναι, ναι … όταν πετάγαμε τον δικό μας χαρταετό ονειρευόμασταν !
Και σήμερα, εξακολουθώ να ονειρεύομαι.
Κάθε Καθαρή Δευτέρα, ονειρεύομαι.
Τι ονειρεύομαι ;
Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών!
Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες «Καθαρές Δευτέρες», που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε. Εκείνο που ονειρεύουμαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια.
Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει. Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών.
Ας κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα στην σημερινή Καθαρή Δευτέρα, λίγο πιο ανάλαφρα.
λευτεριά για όλους, ο αετός
λίγο καλάμι, λίγη κόλλα
χαρτί και σπάγκος, είν΄αρκετός
κόντρα στις θύελλες, πέτα ψηλά
άσε στην άκρη, μιζέριες φαιών
και τα μηνύματα μαύρων καιρών
και την ουρά
αμόλα «καλούμπα», πέτα μαζί του
σαν τα πουλιά !
Δημοσιεύθηκε από faros 
Faros's Weblog 