Ελάχιστος φόρος τιμής …
» Αναπάντεχα μας άφησες Αλέξη Γρηγορόπουλε
Μόλις είχαν αρχίσει να πνέουν στα μαλλιά σου
οι πρώτοι ζέφυροι της Νιότης
Και μόλις μαντεύονταν στα χείλη σου
το χνούδι που θα φιλούσαν τα κορίτσια.
Προφανώς και συ δεν λόξεψες στιγμή
απ΄τη γραμμή που σου ΄δειχνε η καρδιά σου
κι αρνήθηκες να πιστέψεις σ΄αυτό
που δεν πίστεψες ποτέ σου
Θα μπεις στ΄Αλφαβητάρια των παιδιών
για να σ΄έχουν στην σάκα τους μαζί τους.
Διαβάτη … Ξένε … Φίλε Αναγνώστη …
μην ρωτάς ποιος ήταν …
Ένα δαδί ήταν,
που κάηκε στα δεκαπέντε του χρόνια
Για να ξεσκίσει τα σκοτάδια
Ένα μικρό παιδί ήταν,
που αντί να περπατά στους δρόμους και να σφυρίζει
αντί ν΄ανασαίνει το σκοτάδι και να το λέει Ζωή
Σήκωσε το ντουφέκι των στίχων
κι άρχισε να πυροβολά την Τυραννία!
Αλέξη
στέρεψαν τα δάκρυα, χάθηκαν τα λόγια
Άφησες να σε πάρουν τόσο φρόνιμα
χωρίς να τους τρίξεις τα δόντια
χωρίς να σηκώσεις κραυγή
Την άφησες όλην για μας
να την προφέρουν τα δικά μας χείλη
Σε στίχους και τραγούδια
και να σε κάνουν μνημείο γραφτό
και προσκυνητάρι λαξετό – της καρδιάς μας
Όπου, να προσεύχονται
Ενός μονάχα είδους πιστοί,
Οι απλοί κι οι πικραμένοι «.