Τέχνη και πολιτική

«Η τέχνη είναι πάνω από εθνικές, θρησκευτικές, ακόμα και ιδεολογικές διαφορές», είπε στη Φλώρινα ο υπουργός Πολιτισμού, Μ. Λιάπης, με αφορμή το Φεστιβάλ των Πρεσπών. Αυτή είναι μια «απλοϊκή» έκφραση του σύγχρονου αστικού «κοσμοπολιτισμού», ο οποίος συνδυάζεται με την επίσης αστική ρητορική σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, συνήθως μέσω της «καραμέλας» περί «κοινωνικής συνοχής».

Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας βέβαια τεκμηριώνει ότι η τέχνη όχι μόνο δεν ήταν και δεν είναι «πάνω» από εθνικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλά σε όλη την ιστορία της εκφράζει ακριβώς τόσο αυτές τις διαφορές, όσο και τη βασική, ταξική διαφορά της κοινωνίας και χρησιμοποιείται σαν «όπλο» της ταξικής πάλης, από εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Φυσικά, ο υπουργός δεν είναι αφελής. Αλλωστε, την ίδια μέρα, στο Αμύνταιο, με αφορμή τα εγκαίνια του Αρχαιολογικού Χώρου των Πετρών, χρησιμοποίησε και ο ίδιος την πολιτιστική κληρονομιά για πολιτικούς λόγους, σημειώνοντας ότι οι αρχαιολογικοί χώροι «έχουν ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο κατά την οποία ορισμένοι επιχειρούν – απροκάλυπτα όσο και αδέξια – να κάνουν την ιστορία μέσο διπλωματικών ελιγμών. Για να στηρίξουν παραδοξότητες. Και να προσπαθήσουν να αποκτήσουν διεθνή υπόσταση».

Βέβαια, τα τεκμήρια του ταξικού προσανατολισμού της κυβερνητικής πολιτικής στον πολιτισμό προς όφελος του κεφαλαίου είναι πάμπολλα. Οπως και η επίκληση των «αξιών» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτόν τον προσανατολισμό επιχειρεί να «κρύψει» η «απλοϊκή» προπαγάνδα της κυβέρνησης.