Τέχνη και πολιτική

«Η τέχνη είναι πάνω από εθνικές, θρησκευτικές, ακόμα και ιδεολογικές διαφορές», είπε στη Φλώρινα ο υπουργός Πολιτισμού, Μ. Λιάπης, με αφορμή το Φεστιβάλ των Πρεσπών. Αυτή είναι μια «απλοϊκή» έκφραση του σύγχρονου αστικού «κοσμοπολιτισμού», ο οποίος συνδυάζεται με την επίσης αστική ρητορική σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, συνήθως μέσω της «καραμέλας» περί «κοινωνικής συνοχής».

Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας βέβαια τεκμηριώνει ότι η τέχνη όχι μόνο δεν ήταν και δεν είναι «πάνω» από εθνικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλά σε όλη την ιστορία της εκφράζει ακριβώς τόσο αυτές τις διαφορές, όσο και τη βασική, ταξική διαφορά της κοινωνίας και χρησιμοποιείται σαν «όπλο» της ταξικής πάλης, από εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Φυσικά, ο υπουργός δεν είναι αφελής. Αλλωστε, την ίδια μέρα, στο Αμύνταιο, με αφορμή τα εγκαίνια του Αρχαιολογικού Χώρου των Πετρών, χρησιμοποίησε και ο ίδιος την πολιτιστική κληρονομιά για πολιτικούς λόγους, σημειώνοντας ότι οι αρχαιολογικοί χώροι «έχουν ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο κατά την οποία ορισμένοι επιχειρούν – απροκάλυπτα όσο και αδέξια – να κάνουν την ιστορία μέσο διπλωματικών ελιγμών. Για να στηρίξουν παραδοξότητες. Και να προσπαθήσουν να αποκτήσουν διεθνή υπόσταση».

Βέβαια, τα τεκμήρια του ταξικού προσανατολισμού της κυβερνητικής πολιτικής στον πολιτισμό προς όφελος του κεφαλαίου είναι πάμπολλα. Οπως και η επίκληση των «αξιών» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτόν τον προσανατολισμό επιχειρεί να «κρύψει» η «απλοϊκή» προπαγάνδα της κυβέρνησης.

Το ΚΚΕ για την καταγγελία του ΠΑΣΟΚ

Σχετικά με την καταγγελία του ΠΑΣΟΚ,  Ανακοίνωση του ΚΚΕ αναφέρει :

«Με βάση το τηλεοπτικό ντοκουμέντο που περιήλθε στα χέρια μας από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτεται ένα όργιο νοθείας της ΝΔ σε βάρος των βουλευτών της, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Η κυβέρνηση είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη. Ανοίγει ένα νέο αγοραίο πεδίο αντιδημοκρατικών επιλογών δίπλα στο αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο και την αυταρχική τακτική της στο κίνημα.

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται, ότι τα αστικά κόμματα και οι αστικοί θεσμοί, δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Τα όσα κατά καιρούς λένε για τους «ιερούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς»,  για «τον ιερό ρόλο του βουλευτή που λειτουργεί κατά συνείδηση», για το αστικό κοινοβούλιο – «ναό της δημοκρατίας» είναι σκέτη υποκρισία.

Ο λαός πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του και ταυτόχρονα να μην αποπροσανατολιστεί. Παραμένει ως πρωταρχικό πρόβλημα και πελώριο σκάνδαλο, που μέσα από αυτό ανθούν τα φαινόμενα της σήψης, η συνεχής και κλιμακούμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο, που υπηρετούν τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» συναγωνιζόμενα για το ποιο θα είναι στην κυβερνητική εξουσία με κάθε μέσο και τακτική».

Ιδεολογικά μαθήματα

Αγαπητοί αναγνώστες,
το κείμενο που ακολουθεί, έχει την πρόθεση να φωτίσει κάποιες πλευρές που διαχρονικά δίνουν απαντήσεις για την ποιότητα και το εύρος των πολιτικών σκέψεων και διατυπώσεων των κομμάτων της λεγόμενης «αριστεράς» τύπου ΚΕΑ.

Οι αντισοβιετικές θεωρίες, η «σταλινολογία», οι μηδενιστικές επιθέσεις, οι αντισοσιαλιστικές εκστρατείες κλπ., υπήρξαν η βασική πλευρά του αντικομμουνισμού στον 20ό αιώνα, που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα με αμείωτη ένταση, του ιμπεριαλισμού, αλλά και των οπορτουνιστικών ομάδων.
Η βασική πλευρά των επιθέσεων του λεγόμενου Ευρωκομμουνισμού!

Όμως, τί ήταν ο ευρωκομμουνισμός ; Τί ήθελε ; Σε τί αποσκοπούσε ; Πώς εκφράζεται σήμερα ;
Αυτά τα ερωτήματα, θα γίνει προσπάθεια, να απαντηθούν παρακάτω:

Ευρωκομμουνισμός: Δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα που επικράτησε στα ΚΚ χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60.
Ήρθε σαν αποτέλεσμα της συσσώρευσης δεξιών παρεκκλίσεων στα ΚΚ της καπιταλιστικής Ευρώπης όλων των προηγούμενων δεκαετιών σε μια περίοδο που επίσης ενισχύθηκαν δεξιές παρεκκλίσεις στο ΚΚΣΕ  και στα ΚΚ των σοσιαλιστικών χωρών.
Βασικά στοιχεία αυτού του ρεύματος ήταν η άρνηση των γενικών νομοτελειών της ταξικής πάλης στο όνομα των «εθνικών δρόμων» για το σοσιαλισμό, η αποδοχή της ΕΟΚ, η συνεργασία και τα κοινά προγράμματα με τους σοσιαλδημοκράτες, η αποθέωση του κοινοβουλευτισμού και του ρεφορμισμού, αλλά και ο αντισοβιετισμός.
Το Ιταλικό ΚΚ, το Ισπανικό ΚΚ και το Γαλλικό ΚΚ πρωτοστάτησαν στο ευρωκομμουνιστικό ρεύμα.
Ο Ευρωκομμουνισμός επέδρασε αρνητικά στην ανάπτυξη των αγώνων του εργατικού κινήματος, στο να μην αξιοποιηθεί ευνοϊκά για το εργατικό κίνημα η οικονομική κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Στην Ελλάδα, βασικός φορέας των αντιλήψεων του ευρωκομμουνισμού, αποτέλεσε η αναθεωρητική ομάδα που διαγράφτηκε το 1968 από το ΚΚΕ και συγκρότησε το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού», που στη συνέχεια μεταλλάχτηκε σε «Ελληνική Αριστερά» (το γνωστό ΕΑΡ), παίζοντας αργότερα στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού πρωταγωνστικό ρόλο στην προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ  το 1990.
Η παραπάνω αναθεωρητική ομάδα, συνεχίζει σήμερα την «δράση» της, μέσα από τις γραμμές του τωρινού ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ !
Γι΄αυτό και είναι (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) το χαϊδεμένο «παιδί» των καναλιών – και όχι μόνον !

Το σύγχρονο δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα, της λεγόμενης «Νέας Αριστεράς» αποτελεί την εξέλιξη του ευρωκομμουνισμού στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την αντεπανάσταση του ΄91, ενισχυμένο με «νέες οπορτουνιστικές» δυνάμεις που ξέκοψαν από το Κομμουνιστικό Κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Έχοντας την αμέριστη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, συκοφαντεί και μηδενίζει, λαθολογεί και προσεγγίζει ανιστόρητα, και αυτήν την ίδια την πορεία οικοδόμησης του Σοσιαλισμού, αλλά και την συνεισφορά του σοσιαλισμού στις καταχτήσεις της ανθρωπότητας.

Ιστορικά λοιπόν, να εξετάσει κανείς, ο οπορτουνισμός είτε με την μορφή του «ευρωκομμουνισμού», είτε με την μορφή της «νέας αριστεράς» ή της λεγόμενης «μεγάλης αριστεράς», έναν λόγο ύπαρξης έχει: Τον αντισοσιαλισμό και αντικομμουνισμό ! Στην ουσία, χτυπώντας με μανία την Εργατική Τάξη και τους συμμάχους της, είναι η «πέμπτη φάλαγγα» του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού.

Ευχές προς όλους

Με την ευκαιρία, που έχουμε σήμερα 1 Σεπτέμβρη, εύχομαι σε όλους τους συντρόφους, τους φίλους και όλους, γενικά :

Καλό Μήνα και Καλό Χειμώνα !