Ας θεωρήσουμε, χάριν εργασίας, ότι κάποιος είναι ιδιοκτήτης ενός σπιτιού που κατασκευάστηκε πριν πενήντα χρόνια.
Το σπίτι χτίστηκε με όλες τις προδιαγραφές της τότε εποχής, είναι γερό, με καλές βάσεις και σύμφωνα με τους τότε πολεοδομικούς νόμους.
Είναι προφανές, ότι σήμερα, η όλη κατασκευή, έχει πολλά προβλήματα, δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες λειτουργικές ανάγκες του ιδιοκτήτη, δεν βελτιώνει τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του.
Ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης λοιπόν, έχει δύο επιλογές.
Η πρώτη είναι να προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση, με μερεμέτια, με ανακατασκευές, με υποστηρίγματα, με αλλαγές επίπλων και σκευών, με επιχρυσώσεις κλπ.
Η δεύτερη επιλογή του είναι, να το γκρεμίσει και να το ξανακατασκευάσει εκ θεμελίων, σύμφωνα με τις σημερινές του ανάγκες, έχοντας υπόψει τι ακριβώς χρειάζεται ο ίδιος και η οικογένειά του.
Κάνοντας την αντιστοίχιση του παραπάνω παραδείγματος, με την πολιτική θεωρία και πραχτική, οδηγούμαστε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι, οι ίδιες επιλογές (γραμμές) εμφανίζονται στο Εργατικό Κίνημα.
Η πρώτη, αφορά, την σοσιαλδημοκρατία (κοινωνική δημοκρατία), τον οπορτουνισμό, τον ρεφορμισμό, τους οπαδούς του λεγόμενου «δημοκρατικού σοσιαλισμού» κλπ., που κινούνται στην κατεύθυνση βελτίωσης ή μεταρρύθμισης, αυτού του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, επιδιώκουν τη βαθμιαία, την «ειρηνική» μετατροπή του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, στόχευση άκρως ουτοπική, αδύνατη και εν πολλοίς επικίνδυνη.
Θεωρούν ότι ο καπιταλιστής μπορεί να γίνει … σοσιαλιστής, με ειρηνικό και θα ΄λεγε κανείς με «γλυκό» τρόπο!
Εδώ, έχουν γίνει παγκόσμιοι πόλεμοι και συνεχίζονται αμείωτα οι τοπικοί, γιατην εδραίωση του καπιταλισμού …
Η δεύτερη γραμμή, εκφράζεται από τις συνεπείς Ταξικές Δυνάμεις, που παλεύουν γιατην αντικατάσταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, με κομμουνιστικές.
Αφορούν έναν κόσμο, που αγωνίζεται για το οριστικό και εκ θεμελίων γκρέμισμα του βάρβαρου, εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και του χτισίματος μιας Νέας Κοινωνίας, πιο δίκαιης, πιο ανθρώπινης, χωρίς εκμεταλλευτές, μια Κομμουνιστικής Κοινωνίας.
Στην πρώτη περίπτωση ανήκουν όλοι εκείνοι, η βάση των οποίων, εδράζεται στην λεγόμενη εργατική αριστοκρατία, τους βολεμένους, τους ριψάσιδες.
Στην δεύτερη περίπτωση είναι τα μέλη και οι οπαδοί του πιο πρωτοπόρου τμήματος της Εργατικής Τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, αγωνιστές του καθημερινού δύσκολου μεροκάματου, άνθρωποι που τα βγάζουν δύσκολα πέρα, που αρνούνται να συμβιβαστούν και να σκύψουν το κεφάλι, «νέοι που τα θέλουνε όλα», νιώθω υπερήφανος που βρίσκομαι και εγώ.
Στην πρώτη γραμμή, τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσχώρησαν και πολλά πρώην στελέχη του ΚΚΕ, που είχαν και έχουν όλα τα παραπάνω χαραχτηριστικά, της πρώτης περίπτωσης.
Δείτε ποιοι φύγαν από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Ο κ. Κύρκος, ο κ. Μπανιάς, ο κ. Ανδρουλάκης, η κ. Δαμανάκη, ο κ. Αλαβάνος, ο κ. Κοτζιάς, ο κ. Στρατούλης, ο κ. Θεωνάς κ.ά.
Όλοι αυτοί, βέβαια, παρέσυραν και ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης, ανθρώπους αγωνιστές, που κουράστηκαν, που απογοητεύτηκαν, που θύμωσαν, που … που.
Σ΄αυτούς τους τελευταίους, θέλω, ας μου επιτραπεί παρακαλώ, να απευθυνθώ και να τους πω τα παρακάτω:
– Είναι γεγονός ότι οι «άλλοι» σας βάζουν … εύκολα.
– Εμείς, σας δείχνουμε ένα δρόμο δύσκολο, δύσβατο, με πολύ και σκληρή δουλειά, όμως, πιστέψτε με, όμορφο!
– Οι «άλλοι» σας τάζουν βελτιώσεις, πασαλείματα, στην καλύτερη περίπτωση ένα κάποιο … φιλέτο.
– Εμείς, σας υποδεικνύουμε, σας προτείνουμε, την ίδια τη ΖΩΗ!
Φίλοι, ξανα-σκεφτείτε το !
Αξίζει τον κόπο !
Δεν περισσεύει, κανείς !
Δημοσιεύθηκε από faros 
Faros's Weblog 